Er zijn van die periodes waarin je je geduld moet bewaren. Het lijkt niet op te schieten, hetgeen wat jij wilt 'komt maar niet', hoe hard je ook probeert. Ken je dat? Zoals de eerste lentedagen zich aandienen, en je denkt "yes, nu zijn we er!". Je ruimt al je winterjassen en laarzen op, je sopt je buitenstoelen af, je ziet je buitenkeuken al weer staan ... En dan blijkt het opeens weer te gaan vriezen.
Geduld, dus. Het blijkt nog niet het moment, je moet 'het' nog even uithouden. En laat dat nu iets zijn waar wij, in deze haastige wereld waarin het gestelde doel van vandaag morgen al gerealiseerd moet zijn (of liever vandaag nog). De analyse is nog niet afgerond of de eerste oplossing ligt al op tafel. "Ja, want we zijn er toch? We hebben het toch scherp, go go go".
Uithouden betekent: toch nog even je mond houden al lijkt alles gezegd; je frustratie dragen omdat datgene wat jij wilt bereiken (dat projectplan af, die nieuwe baan, uit dat conflict) nog even tijd nodig heeft om te rijpen. Omgaan met je eigen ongeduld en onzekerheid. Waar gaat het naartoe, komt het goed?
Alles kent zijn eigen tijd, zijn eigen proces. En zoals de lente uiteindelijk áltijd komt, zo ook datgene waar jij naar verlangt. Alleen niet altijd op dat moment dat jij voor ogen had. Misschien ook niet eens in de vorm zoals jij het gedacht had. Maar als je goed kijkt, wordt je geduld beloond. En komt er iets nieuws tevoorschijn, dat je wachten waard is geweest. Soms zelfs mooier dan hoe jij het had bedacht...
