Pagina's

donderdag 10 mei 2012

Ik ben boos, heel boos!

Wat doe je als je al twee uur wakker ligt, als je hond midden in de nacht heeft lopen gillen en je niet meer in slaap valt? Je alleen maar in allerlei gedachten raakt over: hoe pak ik dat aan in teammeeting x nu we te maken krijgen met ... Of: we moeten snel die schoorsteen laten maken, want het regent nog steeds zo erg. Door wie, wanneer dan, jee, hoeveel kost dat eigenlijk...? Dat soort denk- werk, terwijl je weet: shit, het is vier uur in de nacht, ik had een beredrukke week, moet goed slapen, want vrijdag van alles te doen en zaterdag concert met Prove-It ja, dan wil ik toch wel uitgerust op het podium staan... Wat doe je dan: een blog schrijven ( plus een kop thee met beschuit erbij, want ik krijg altijd honger op zo'n nachtelijk moment. Nu zegt iedereen dat ik ben afgevallen dus ik hou me ff niet in).
To the point, Mariette, je schrijft toch "ik ben boos". Ja, stimmt, klopt. Dat is het eigenlijke thema waar ik het over wil hebben. Bovenstaande uitspraak is de gevleugelde uitspraak in het gezin van mijn zusje ( die feitelijk geen -JE meer is, met haar 39 jaar, man, twee kids, maar toch ook weer wel, want voor mij blijft ze mijn jongere zusJE). Haar oudste zoon is net vijf geworden en met hem hebben we de fase van: "ik ben boos, want ik WIL iets ( wat jij niet wil)" al geruime tijd doorgemaakt.
Kinderen leren in contact met hun ouders te differentiëren en hun eigen wil vorm te geven door hun boosheid toe te laten. Althans, als de omgeving daar veilig genoeg voor is. En de ouders het kind spiegelen in dat het kind boos is, omdat hij iets wil, wat soms wel en soms niet kan, maar dat het in ieder geval okay is DAT hij dat aangeeft. Is de spiegeling van de ouders het tegenovergestelde, in de zin van: hoho, jij hebt nu niets te willen, verdwijnt de link tussen boosheid = iets willen = jezelf vorm ( willen ) geven. En dan wordt boosheid iets als een " lastige emotie", die je onderdrukt of die je af en toe "uitleeft", maar weinig mee bereikt inzake weergeven wat jij nu feitelijk wilt.
Waarom dit relaas: omdat ik zelf recent die link hervonden heb, en... dolgelukkig ben met het resultaat. Dus nee, ik heb niet mijn leidinggevende de huid vol gescholden vanwege die leuke rol, die eerst wel, en toen niet doorging. Ik ben niet stil in een hoekje gaan zitten mokken, toen ik het idee had dat collega Y mijn inspanningen niet waardeerde. De boosheid wist ik in te zetten voor het vormgeven van mijn willen, in een helder en stevig verhaal: zo wil ik het, zo zie ik het, dit verwacht ik van je, etc. En dan zonder de verwachting dat de ander het ook zo wil, ziet of kan geven.
Ik kan je zeggen: het voelt heerlijk om mijn boosheid nu te voelen als een levenskracht i.p.v.een lastige emotie. Te zien dat door deze stroom te koppelen aan wie ik ben en wat ik wil, het mij veel steviger maakt in contact. Ook plezier in mij wakker maakt, en de zin om zaken aan te pakken, waar ik voorheen geen zin meer in had. Of misschien nog steeds geen zin in heb, maar dan openlijk. En dan wel de verantwoordelijkheid pak waar die nodig is.
Ik wil afsluiten met een paar inspirerende zinnen uit de toespraak van Johan Fretz (interview NRC next 10 mei j.l.) omdat uit zijn betoog doorklinkt, hoe hij zijn boosheid op de bezuinigingen in de kunstsector transformeert tot daadkracht. In plaats van schoppen tegen, klagen of verzuren - wat in tijden van crisis een logische reactie 'lijkt' te zijn. Als je jezelf niet bij de lurven grijpt en die tegendraadse beweging durft te maken. Hij zegt het zo: "Dus laten wij op deze bijzondere dag dan tot slot toch 1 ding van dit kabinet omarmen: de term verantwoordelijkheid uit het motto Vrijheid en Verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid om bewust bezig te zijn met het hervormen van de kunstsector. (...) Door niet alleen een bold statement te maken, maar door samen te komen, plannen te maken, ideeen scherper te formuleren, relevant te blijven. Want wij zullen uiteindelijk altijd zelf ons eigen bestaansrecht moeten bewijzen! Wij zijn geen slachtoffers! Door de onvoorwaardelijke toewijding aan creatie zullen we mensen blijven begeesteren."
Ik ben boos, heel boos! Heerlijk.