Pagina's

zaterdag 19 maart 2011

De Nieuwe Media-kloof

Angstvallig probeer ik bij te houden wat er allemaal mogelijk is aan Nieuwe Media, waarmee ik mijzelf, en dus ook mijn 'producten' (open programma's van de Baak), kan etaleren. Mijn blog is ook vanuit die gedachte ontstaan. En hoewel ik niet eens weet hoeveel (of hoe weinig) mensen mijn blog lezen - ik zou niet weten waar ik die statistieken moet vinden - toch heb ik het gevoel dat dit voor mij werkt. Het is eigenlijk een soort dagboek, of krantencolumn, maar dan op internet. Een leuke manier om iets te delen van mijzelf en mijn gedachtenkronkels.
Maar ja, er is ondertussen veeeel meer mogelijk en mijn manager en jonge teamleden bevelen aan vooral veel te twitteren, facebooken en communities op te starten om te 'crowd sourcen' en 'linken' en informatie te 'sharen'. De nieuwe vorm van marketing.
En echt, ik geloof er wel in, dat je op die manier gevonden wordt tegenwoordig. Ik zoek zelf tenslotte ook van alles op met 'google'. Maar op de een of andere manier ervaar ik een onoverbrugbare kloof tussen mij en die nieuwe media. En tussen mij en 'de jonge generatie'. Dat is best even schrikken, omdat ik niet 'oud' wil zijn, en toch... ik zou het het liefst laten bij Word, Power Point, email en een beetje surfen op internet. Gewoon die dingen die ik mijzelf aangeleerd heb, sinds de opkomst van de computer in mijn studententijd (de begin jaren 90 dus). Die goeie ouwe tijd waarin ik met veel gemak het toetsenbord bespeelde met de codes van Word Perfect, als een sonate van Mozart.
Ik verbaas me ook over mijzelf. Ik begrijp namelijk goed dat mensen van 60 en ouder afhaken, met alles wat van 'persoonlijk contact bij de balie' naar 'praten met de computer' is geworden. Met het moeten onthouden van 20 pincodes, passwords en inlogcodes voor bankzaken, email, websites, etc. Die je niet mag opschrijven, en die je daarom altijd door elkaar haalt of vergeet, omdat je op vele plekken dan maar (beveilingstechnisch heel fout) dezelfde passwords met steeds een ander opvolgingscijfer kiest. "Was het nou Haarlem1, 2 of 12???".
Ik snap die verwarring, het afhaken. Maar ik, ik ben 'nog maar 40' en voel me al een Oma in Internetland. Ik hou me vast aan de artikelen die ex-facebook-verslaafden in de krant schrijven over het deleten van hun account (en hoe moeilijk dat is, zowel technisch als psychologisch). Die opgelucht vermelden dat ze weer gaan deelnemen 'aan het echte leven'. Die blij zijn dat niet hun hele privé leven met foto's en al op internet meer te traceren is (door je moeder / ex / onbekende 'vrienden' maar ook door toekomstige werkgevers, die niet echt blij worden van een close-upje van jou "na een avond lekker doorzakken, wel te zien aan mijn wallen he?"). Door dit soort artikelen groeit mijn hoop, dat de hype van alles en iedereen volgen en vinden op internet weer gaat wegebben. Dat mensen weer écht contact durven aangaan. We elkaar opzoeken 'in real life'.
Tegelijkertijd zie ik natuurlijk ook dat ik mij achter deze hoop, en aanname van 'dat je dan pas echt contact hebt', verschuil met mijn steeds groter wordende angst 'dat ik er niet meer bijhoor' en dat ik 'als professional nu al afgeschreven ben'. Dus...
NOODKREET @welke Jonge Held dan ook, die mij de Nieuwe Media-Kloof over helpt wandelen. BELONING: ik kan een taart voor je bakken? (lekker ouderwets;)
ps je gelooft het NIET... nadat ik dit bericht heb opgeslagen heb ik ZELF, ja zelf, uitgevonden hoe ik aantal PAGEVIEWS kon toevoegen. Ik ben zooooo trots! (laat deze Oma maar praten... hulp heeft ze hoe dan ook nodig... wellicht psychologisch?)