Vandaag waren we met een grote groep, uit alle geledingen van onze organisatie, bij elkaar om de uitkomsten van een interne Ambitie & Cultuur survey te bespreken. Ik moet zeggen dat door bij elkaar te zijn en in verschillende samenstellingen steeds concreter te worden in: en wat gaan we nu daadwerkelijk (anders) doen vanuit de uitkomsten die we zien, het voor mij meest prangende punt 'verbinding' al meteen vorm kreeg. Het delen van de meningen, het met elkaar zoeken naar concrete uitwerkingen, en tijdens de sessie elkaar ook bevragen en scherp houden, voelt voor mij als verbinding aangaan. En ik merkte dat ook de uitkomsten in acties gedeeld werden, een lijn vormden.
Wat mij in de gesprekken weer duidelijk werd, is hoe zeer wij handelen vanuit vooropgestelde beelden en verwachtingen. En dan niet meer (durven) toetsen of deze wel kloppen, als we géén of een andere respons van de ander krijgen dan die we graag zouden willen krijgen. En dan vervolgens 'op je eiland gaan zitten', je eigen ding doen en je niet meer laten zien. Wat een gevoel van 'niet verbonden zijn' oplevert. Terwijl je daar naar zoekt. Hoe paradoxaal, hoe menselijk en herkenbaar voor mij.
Mijn voornemen is om in mijn werk (en uiteraard ook privé) - vanuit een sterk weten dat 'verbinding een gegeven is', maar dat wij dit door onze eigen gecreëerde illusies uit het oog verliezen - steeds weer de relatie aan te gaan. Blijven zeggen wat ik zie gebeuren, welk effect dat heeft, of iets mij aanspreekt of niet, hoe ik het zie, wat ik wil en niet wil. Naar mijn idee is dat de enige weg naar openheid en verbinding: door zelf open te staan, elk moment opnieuw, voor wat er gebeurt in relatie met de ander en je daarin te laten zien (Klopt, ik geloof dus niet zo in de aanpak van 'hoe wordt ik een rat?' ;)
Harry Starren zette dit ook mooi op scherp door aan te geven, dat we onze reacties meer naar het niveau van concreet gedrag en je mening geven kunnen brengen, dan (alleen) op gevoelsniveau te blijven zitten. Dus van 'ik word bang van je' of 'ik irriteer me' naar : 'ik hoor wat je zegt, maar ik zie dat heel anders' of 'ik zou graag willen dat je luistert als ik ...' etcetera. Daarbij noemde hij 'het waarderen van NEE' bij elkaar en dit ook te communiceren. Dus geen radiostilte of toch proberen iemand om te praten als hij aangeeft iets niet te willen, maar: 'bedankt voor je antwoord' terug te geven. Zodat een helder NEE kan bestaan, en er ruimte onstaat voor een oprecht JA, op een ander moment, voor een ander plan.
Kortom: verbinding ontstaat, of beter gezegd 'komt in het licht' op het moment dat we reageren op elkaar met precies dát wat er op dat moment aan de orde is. Ook, juist, je 'nee', wat je niet wilt of anders ziet. Dat is openheid, eerlijke feedback, en ware samenwerking. Okee, mensen, daar gaan we voor! Ik zéker.
