Pagina's

dinsdag 30 december 2008

Op de valreep

... van het oude naar het nieuwe jaar. De geur van oliebollen hangt in de lucht. De zon schijnt op de bevroren velden en plassen van de Utrechtse Heuvelrug. Het is hier prachtig en mijn weblog heet: 'op zoek naar inspiratie'. Op zoek? Ik moet er even om glimlachen, omdat die twee woorden precies aangeven waar het om gaat: dat we altijd 'op zoek' zijn, terwijl we er bovenop zitten. Op wat? Die inspiratie dus. Of beter gezegd: het leven zelf. En dat IS inspiratie, adem, stroom.
Op de valreep van Oud naar Nieuw ervaar ik in mijzelf de onrust om van 'oud' naar 'nieuw' te bewegen. Ook de angst daarvoor. Wat zeg ik: GROOOOOTE angst. Want: hoe ziet de nieuwe 'ik' er dan uit? Of bestaat 'ik' niet meer, maar... hoe werkt dat dan? Ik voel mijzelf met mijn nagels aan de rand van het ravijn hangen, me hevig verzettend tegen 'de val in het diepe' en toch, juist, voel ik dat die val in het onbekende mij goed zal doen.
Misschien is dit in een of andere vorm wel herkenbaar voor je. Dat je ergens diep van binnen weet, dat het anders in elkaar zit dan je altijd dacht. Dat je merkt dat de oude manieren van Doen en Zijn niet meer werken. Dat het continue zoeken naar bevestiging, houvast, verbinding, je niet dat gevoel van 'thuiskomen' bieden als waar je - steeds weer - op hoopt. Omdat het 'hier' te vinden is, en niet 'daar'. En dat vraagt de moed te willen vallen in de diepte.
En dat is precies wat ik wil gaan doen, in 2009. Nee, niet door de schaats onder te binden en te ontdekken dat ik nog steeds niet pootje over kan...en dan KLAP. Ook niet door met de hond te gaan wandelen en mijzelf pootje te lichten door te struikelen over de lijn, terwijl zij vrolijk kwispelend doorloopt. Ik denk aan: samen met een goeie begeleider verkennen van 'de leegte' (zoals dat zo mooi heet) en... durven vallen. Om thuis te komen. Bij mijzelf. Hoe dat eruit ziet... dat weet ik ook nog niet.

Ik wens jou ook een KNAL-mooie val 2009 in!

woensdag 17 december 2008

Vakantievlucht?

Met deze wat druilerige dagen is het toch niet zo gek dat ik verlangend uitkijk naar een zonnig oord waar ik heen kan vliegen en mij kan laten omhullen door warmte?! Grappig genoeg betrap ik mijzelf erop dat dit verlangen voortkomt uit 'even weg willen zijn waar ik ben'. Opladen, de moeheid van een halfjaar drukte van mij af laten glijden, mij laten koesteren door de zon, die oneindige warmte uitstraalt.
Zonder vakantie 'fout' te willen maken, kan ik toch wel instemmen met de opmerking van een Costaricaan die wij ooit ontmoetten op een schitterende rondreis door Costa Rica: 'holiday? I never go on holiday! it is beautiful right here where I am!'. Hij bedoelde dit misschien heel letterlijk, zo van: 'dit land is zo prachtig, waarom zou ik elders heen gaan'? Maar als je het een laagje dieper interpreteert, zegt deze man ook: 'waarom weggaan van 'hier' (= jezelf), als je inziet dat 'hier' prachtig is.'
Huh!? Moe zijn, prachtig? Ja, je denkt misschien: die Mariëtte heeft haar zonnebril al op - een roze bril zeker - en ziet de wereld niet helemaal meer scherp. Toch wel. Als je kijkt vanuit het perspectief dat elke vorm (dus ook moeheid) een manifestatie is van 'de openheid zelf' (je kunt dit ook: licht, bewustzijn of Zijn) noemen, is het al helemaal perfect zoals het is. Dan wil je, nee hoef je, nergens anders meer naartoe dan waar je bent. Je bent 'thuis' (bij jezelf).
En hiermee geland op mijn eigen grond... boek ik lekker een reisje naar Egypte. Zon, mmm!
ps. wil je kennismaken met deze visie van 'thuis komen', kijk dan eens op: http://www.zijnsorientatie.nl/; een beter reisgezelschap kun je niet treffen!

woensdag 3 december 2008

Alles doet mee

Een heerlijke dag training achter de rug met een stel heel gemotiveerde loopbaancoaches-in-opleiding. Behalve dat die groep mensen met gretigheid aan het leren was, stond ook mijn leerproces niet stil en genoot ik met volle teugen. Van het in beweging komen en in beweging brengen van jezelf en de klant. Hoe lijf en hart en hoofd daar állemaal in mee (moeten) doen om tot afstemming te komen.
Zoiets als 'intuïtie' - en hoe je als loopbaancoach daarmee koers volgt in een gesprek - krijgt daarmee opeens iets tastbaars: je zet alle kanalen open - en dus niet alleen je 'denken', waar wij in de Westerse maatschappij zo op gericht zijn (als je goed kijkt zie je ons allemaal voor 99% van de dag rondrennen als 'kop zonder kip'). Ons denken is vaak gericht op het verleden: concepten, beelden over de wereld: zo zit het! zo heb ik dat geleerd! zo werkt dat! Dat geeft weinig ruimte aan vernieuwing, aan meegaan in het moment.
Het hart, daarentegen, is alleen maar in het moment, in het hier en nu. Het staat voor 'voelen', maar dan in de breedste zin van het woord. Voelen in de zin van: je verbonden weten, met jezelf, de ander en met een 'weten' dat je denken overstijgt. Soms denken we dat we iets willen, maar als we ons hart raadplegen, weten we: nee, toch niet. Of andersom. Dan ontdek je dat je over een hobbel heenmoet, om dat te zeggen dat écht aan de orde is. Je brein had daar al een paadje omheen bedacht, waarom dat toch niet verstandig zou zijn. Herkenbaar, voor veel coaches, denk ik, als het gaat om iets dat je aanvoelt in het gesprek, en toch niet aangaat omdat je het spannend vindt om in de 'hitte van de waarheid' te gaan staan.
Het is steeds een samenspel van hart en hoofd om tot de juiste beslissing te komen, tot de passende vraag aan je klant, tot de kloppende interventie als trainer, tot de beste manier van je partner aanspreken, etc. Om tot handelen te komen heb je de rest van je lijf nodig, waar je handen en voeten letterlijk en figuurlijk staan voor het in beweging komen en vorm geven aan wat je wilt.
Wat mij zo raakte in de (theater/stem/bewegings-)oefeningen die Hans (de trainer) met ons deed, is dat juist die integratie van lijf-hart-hoofd zoveel meer teweeg brengt en inzicht geeft dan wat je 'denken' alleen kan bedenken. Alles doet mee. En dát maakt het zo inspirerend. Ja, doe mij nog maar zo'n dag...!

maandag 1 december 2008

Kramp!

Hoe vind je je inspiratie als je helemaal vastzit? Het even niet meer weet waar te beginnen en waar te zoeken? Soms heb je dat, van die momenten - soms duren die een uur, soms ook een paar weken - dat je merkt: mmm, ik ben niet zo tevreden. Nee, erger nog: ik vind het eigenlijk nogal 'sh...' gaan momenteel. Deze nacht ontdekte ik, na een paar uur wakker gelegen te hebben en daarin geen oplossing gevonden te hebben voor 'mijn problemen', dat eens even flink huilen stap één is. Daarna het bed verlaten voor een kop thee en nog een uur op de bank dommelen totdat de morgen zich aandient.
En wat dan 'die problemen' zijn, vraag jij je af? Weet je, dat zou ik nu uitgebreid kunnen gaan beschrijven maar:
een: ...dat maakt deze 'problemen' alleen maar 'vaster' in mijn hoofd, terwijl ik ze zelf bedacht heb; ze bestaan he-le-maal niet, alleen ik denk dat ze bestaan. En dat maakt ze tot zulke grote monsters.
twee: ...de inhoud van mijn problemen is niet waar het om gaat. Het gaat om mijn houding. Ik verzet me met man en macht tegen het ontevreden gevoel, wil dat alles in mijn leven vlekkeloos verloopt. Daar hoort geen getwijfel, onvrede of 'ik weet het even niet zo goed hoe aan te pakken' gedoe bij. Denk ik.
drie: ...als ik nu eens ophoud met het bestrijden van 'de problemen', en me verzoen met het gegeven dat ik me momenteel niet toppie voel in hoe ik bezig ben, dat die gevoelens helemaal welkom zijn én dat ik niet hoef te geloven in het verhaal erachter, dan ontspant de kramp. En hoeft er even niets opgelost.
Poeh, als ik dat vannacht nu eens zo gesnapt had dan.... ONEE STOP! Ook het feit dat ik dat vannacht niet zag en nu wel laat ik voor wat het is. Met mijn tengels eraf blijven. Helemaal goed zo. Niks meer aan doen.
Volg je me een beetje? Misschien wel, want ik denk dat iedereen wel van dit soort wanhopige momenten met zichzelf meemaakt. En op het moment dat je uitgeput neerstort op je bed/bank/keukenstoel/zitzak/zacht Perzisch tapijt, en "ik weet het ECHT niet meer" uitroept, dan heb je het gouden moment te pakken. Je bent dan opgehouden te strijden met hoe het is. En daarin, ja precies daarin, zit de inspiratie. En kun je weer gaan 'bewegen' (zoals een blog schrijven).
ps.1 wil je toch weten wat mijn 'probleem' was? ...
ps.2 Nee, ik verklap het lekker toch niet
ps.3 Misschien dat een volgend blog opheldering geeft, haha, cliffhanger